İnsan dönüp "Bir kendine birde şu güzel kıza bak." diyor. Sonra Olric ordan kıskanıp "Efendimiz bu kız da sevilecek bir gün diyor." "Ama sen dünya iken güneşi isteyebilir misin?" diyorum. Olric sessiz. Sonra Albay yanına çağırıp izahat istiyor benden. "Komutanım onu görüp tekrar bakmayacak kimse yoktur." diyorum. "Üstelik topuklu ayakkabı sevmiyor." Ama benim gibi serseri bir adam değil de kendi gibi iyi bir adam sevmeli ki hayallerindeki gibi evlatları olsun. Albay düşünüyor: "Çok düşünüyorsun. Kader denilen şey isterse, sana söyleyecek söz kalmaz. Beni sevmez, benden küçük hem beni ister mi, dediğin kız belki seni bir ömür mutlu edecek eşindir. Bilemezsin!"
Albay haklıydı. Olric tekrar yanıma gelip "Sevin onu efendim." dedi. "Sevmekten başka çarem yokki Olric!"
Yazar Hakkında: Mehmet Karaca
Denize benzetirler beni; mavi, huzur veren, umut dolu, sonu olmayan. Dalgalarımla onları kıyıya vurabileceğimi görmezden gelirler hep.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
0 Yorum: